انواع میخ پرچ و معیارهای انتخاب آن
هنگام انتخاب میخ‌پرچ‌ها باید به نیروهای کششی و برشی وارد بر قطعهٔ کار توجه کرد و متناسب با آن‌ها میخ‌پرچ‌هایی با قطر، جنس و در فاصله‌های مناسب انتخاب نمود. توصیه شده‌است که جنس میخ‌پرچ و قطعه‌کار مشابه هم باشند، مثلاً برای اتصال ورق‌های مسی بهتر است از میخ‌پرچ‌های مسی استفاده کنیم؛ برای اتصال قطعات فلزی میخ‌پرچ آلمینیومی معمولاً مناسب و رایج است؛ ولی اگر قرار باشد از میخ‌پرچ آلمینیومی برای اتصال یک قطعهٔ فلزی به یک قطعهٔ نرم یا شکننده استفاده کنیم (مثلاً در صندلی مدارس) بهتر است قطعهٔ نرم را روی کار قرار دهیم یا پشت قطعهٔ نرم از واشر استفاده کنیم، همچنین در این موارد استفاده از میخ‌پرچ‌های سرپهن (که به آن‌ها میخ‌پرچ‌های واشرسرخود، واشردار یا گل‌پهن نیز می‌گویند مفید خواهد بود. یکی از عوامل بیرون‌زدگی میخ از قطعه‌کار و در نتیجه اتصال نامناسب ضعیف‌بودن قطعهٔ آخر است که برای رفع این مشکل از ورق‌های فلزی یا واشر در پشت کار استفاده می‌کنند.
طول میخ‌پرچ‌ها را از روی ضخامت قطعه‌کار و قطر میخ‌پرچ تعیین می‌کنند به طوری که معمولاً باید مجموع ضخامت قطعه‌کار و قطر پرچ برابر طول پرچ باشد. اگر طول پرچ بیش از حد نیاز باشد در کنار افزایش قیمت پرچ‌ها موجب افزایش تعداد مراحل پرچ‌کاری و اتصال نامطلوب قطعه‌کار خواهد شد. علت اتصال نامناسب در میخ‌پرچ‌های بیش از حد بلند این است که پیش از جمع‌شدن کامل پرچ، میخ قطع شده و اتصال کامل نشود
میخ پرچ آلمینیومی یا زنگ نزن
جنس میخ‌پرچ‌ها اغلب از آلمینیوم است اما جنس میخ داخل آن‌ها فولادی است. در محیط‌های مرطوب آن قسمتی از میخ فولادی که در داخل پرچ باقی مانده‌است ممکن است دچار زنگ‌زدگی شود و رنگ قطعه‌کار را عوض کند. برای مقابله با این مشکل از میخ‌پرچ‌های آلمینیومی استفاده می‌شود
میخ‌پرچ توپُر
یکی از قدیمی‌ترین انواع میخ‌پرچ‌ها هستند که به صورت یک استوانهٔ فلزی توپر ساخته شده‌اند و یک سر آن‌ها کمی پهن‌تر از قطر استوانه‌است. کاربرد این میخ‌پرچ‌ها در جایی است که استحکام زیادی مورد نیاز باشد، مانند بدنهٔ هواپیماها و پل‌های فلزی. برای استفاده از این میخ‌پرچ‌ها باید به طرف کار دسترسی وجود داشته باشد. برای ایجاد اتصال سر باریک میخ‌پرچ را توسط دستگاه مخصوص یا به وسیلهٔ ضربه تغییر شکل می‌دهند. استاندارد دی‌آی‌ان-۶۶۱ مشخصات فنی مورد نیاز این پرچ‌ها را معین کرده‌است
قطر سوراخ پرچ‌کاری
اگر سوراخ ایجادشده در قطعه‌کار خیلی کوچک باشد نمی‌توان میخ‌پرچ را از آن عبور داد. همچنین اگر سوراخ بیش از حد بزرگ باشد موجب شل شدن محل اتصال یا بیرون‌زدگی میخ و عدم اتصال موفق قطعات می‌شود. سوراخ پرچ‌کاری باید قطری کمی بیشتر از ۰٫۱ میلی‌متر داشته باشد. باید در نظر داشت که در زمان پرچ‌کاری کمی قطر میخ‌پرچ افزایش می‌یابد و فضای خالی را پر می‌کند، در یک اتصال موفق متورم‌شدن بدنهٔ پرچ در داخل سوراخ به استحکام اتصال کمک می‌کند قطر نامی میخ‌پرچ‌ها کمی از قطر واقعی آن‌ها کمتر است، بنابراین مثلا برای ایجاد سوراخ مناسب برای یک پرچ نمرهٔ ۴ استفاده از متهٔ ۴ (میلی‌متر) مناسب خواهد بود
پرچ کن و روش استفاده از آن
پرچ‌کن دستگاهی است که میخ را در داخل سوراخ قطعه‌کار پرچ می‌کند. نمونه‌های رایج این دستگاه دارای پستانک‌های تعویض‌پذیر هستند که باید در هر عمل پرچ به گونه‌ای انتخاب شوند که قطر سوراخ پستانک کمی (و نه خیلی) بیشتر از قطر میخ‌پرچ باشد؛ معمولاً چند پستانک در اندازه‌های مختلف روی بدنهٔ پرچ‌کن نصب هستند که می‌توان آن‌ها را تعویض کرد. بزرگ‌بودن پستانک یکی دیگر از عوامل بیرون‌زدگی میخ و پرچ‌کاری ناموفق است. پیش از آغاز پرچ‌کاری باید پلیسه‌های حاصل سوراخکاری را زدود و قطعه‌کارها را با گیره یا ابزارهای دیگر تا حد امکان به هم نزدیک کرد تا اتصال محکمی ایجاد شود، وجود پلیسه‌ها می‌تواند پرچ را پاره کند. همچنین پرچ‌کن باید به صورت عمود روی قطعه‌کار قرار گیرد و پستانک باید بر روی قطعه‌کار چسبیده باشد
