چسب ماده ای است که می تواند بین دو سطح اتصال نیمه موقت بوجود آورد.چسبندگی دو جسم به یکدیگر پدیده ای است که در آن سطوح اتصال یابنده ممکن است از طریق جذب فیزیکی و یا جذب شیمیایی به یکدیگر اتصال یابند.
تاریخچه:
یکی از قدیمی ترین روش های اتصال اجسام به یکدیگر استفاده از چسب بوده است و آثار گذشته نشان می دهد که حدود سه هزارسال قبل از چسب استفاده می شده است.
چسب های قدیمی حالتی شبیه قیر داشته اند و برای مثال از آنها به صورت ساروج در ساخت برج بابل استفاده شده است تا قرن بیستم تکنولوژی چسب ها پیشرفت بسیارکمی داشته است.
در جنگ جهانی دوم قدم های بزرگی برای اتصال فلزات به یکدیگر و به سایر مواد به علت نیاز شدید به آنها برداشته شد برای این مظور از مخلوط رزین فنلی با پلی کلروپرن و یا تیتریل چسب های مفیدی ساخته شد.
در سال ۱۹۵۰ به منظور چسباندن فلزات به یکدیگر تلاشی فراوان شد و نمونه هایی از چسب های اپکسی که قدرت چسبندگی بسیار خوبی به مواد مختلف دارند،تهیه گردید.
آمار نشان می دهد که در سال ۱۹۶۶ در حدود هفت میلیون پوند چسب در دنیا مصرف شده است که نسبت به مصرف سال ۱۹۶۵ پانزده درصد افزایش داشته است.
از قرن نوزده بتدریج با پیدایش چسب های سنتتیک ساخته شده در صنعت پلیمر، چسب های سنتی و گیاهی و حیوانی از صحنه خارج شده است.
صنعت این ماده به صورت گسترده ای در حال رشد می باشد و تعداد محدودی وسایل مدرن ساخت بشر وجود دارد که از این محصول در آنها استفاده نشده است.
در اتصالات اغلب وسایل از یک جعبه بسیار ساده غلات گرفته تا هواپیمای پیشرفته بوئینگ ۷۴۷ از چسب استفاده شده است.
پیشرفت جدیدی که اخیرا در کاربرد این ماده حاصل گشت، اتصال ریل های فولادی و تراموای جدید شهر منچستر بود.
مزایا:
۱٫اتصال مواد غیرمشابه ولایه های نازک از مواد
۲٫گسترش بار روی یک ناحیه وسیع
۳٫زیبایی و حالت ائرودینامیک آنها بر روی سطوح خارجی اتصال
معایب:
۱٫عموما بوسیله آب و یا بخار آب سست می شوند.
۲٫محدوده رهایی کار آنها کمتر از چسباننده های فلزی(مهره ها، پیچ ها، بست ها و…) است.
۳٫توسط دمای تبدیل شیشه ای و تخریب شیمیایی محدود شده اند.
اجزای تشکیل دهنده:
مواد پلیمری و افزودنی ها که افزودنی ها شامل :
۱٫مواد نرم کننده که انعطاف را افزایش می دهند و دمای تبدیل شیشه ای را کاهش می دهد.
۲٫مواد پرکننده معدنی که میزان انقباض در سخت شدن را کاهش می دهد.
