هنگام انتخاب میخ پرچ ها باید به نیروهای کششی و برشی وارد بر قطعه کار توجه کرد و متناسب با آنها میخ پرچ هایی با قطر، جنس و در فاصلههای مناسب انتخاب نمود.
توصیه شده است که جنس میخ پرچ و قطعهکار مشابه هم باشند، مثلاً برای اتصال ورقهای مسی بهتر است از میخ پرچ های مسی استفاده کنیم؛ برای اتصال قطعات فلزی میخ پرچ آلومینیومی معمولاً مناسب و رایج است؛ ولی اگر قرار باشد از میخپرچ آلومینیومی برای اتصال یک قطعه فلزی به یک قطعه نرم یا شکننده استفاده کنیم (مثلاً در صندلی مدارس) بهتر است قطعه نرم را روی کار قرار دهیم یا پشت قطعه نرم از واشر استفاده کنیم، همچنین در این موارد استفاده از میخ پرچ های سرپهن (که به آنها میخ پرچ های واشر سرخود، واشردار یا گلپهن نیز میگویند، مفید خواهد بود.
یکی از عوامل بیرونزدگی میخ از قطعهکار و در نتیجه اتصال نامناسب، ضعیفبودن قطعه آخر است که برای رفع این مشکل از ورقهای فلزی یا واشر در پشت کار استفاده میکنند.
طول میخ پرچ ها را از روی ضخامت قطعهکار و قطر میخ پرچ تعیین میکنند به طوری که معمولاً باید مجموع ضخامت قطعهکار و قطر پرچ برابر طول پرچ باشد.
اگر طول پرچ بیش از حد نیاز باشد در کنار افزایش قیمت پرچها موجب افزایش تعداد مراحل پرچکاری و اتصال نامطلوب قطعهکار خواهد شد. علت اتصال نامناسب در میخ پرچ های بیش از حد بلند این است که پیش از جمع شدن کامل پرچ، میخ قطع شده و اتصال کامل نشود.
میخ پرچ آلومینیومی یا زنگ نزن :
جنس میخ پرچ ها اغلب از آلومینیوم است اما جنس میخ داخل آنها فولادی است. در محیطهای مرطوب آن قسمتی از میخ فولادی که در داخل پرچ باقیمانده است ممکن است دچار زنگزدگی شود و رنگ قطعهکار را عوض کند. برای مقابله با این مشکل از میخ پرچ های آلومینیومی استفاده میشود.
میخ پرچ توپر :
یکی از قدیمیترین انواع میخ پرچ ها هستند که به صورت یک استوانه فلزی توپر ساخته شدهاند و یک سر آنها کمی پهنتر از قطر استوانه است. کاربرد این میخ پرچ ها در جایی است که استحکام زیادی مورد نیاز باشد، مانند بدنه هواپیماها و پلهای فلزی.
برای استفاده از این میخ پرچ ها باید به طرف کار دسترسی وجود داشته باشد. برای ایجاد اتصال سر باریک میخ پرچ را توسط دستگاه مخصوص یا بهوسیله ضربه تغییر شکل میدهند. استاندارد دیآیان-۶۶۱ مشخصات فنی مورد نیاز این پرچها را معین کرده است.
قطر سوراخ پرچ کاری :
اگر سوراخ ایجادشده در قطعهکار خیلی کوچک باشد نمیتوان میخ پرچ را از آن عبور داد. همچنین اگر سوراخ بیش از حد بزرگ باشد موجب شل شدن محل اتصال یا بیرونزدگی میخ و عدم اتصال موفق قطعات میشود.
سوراخ پرچکاری باید قطری کمی بیشتر از ۰٫۱ میلیمتر داشته باشد. باید در نظر داشت که در زمان پرچکاری کمی قطر میخ پرچ افزایش مییابد و فضای خالی را پر میکند، در یک اتصال موفق متورمشدن بدنه پرچ در داخل سوراخ به استحکام اتصال کمک میکند قطر نامی میخ پرچها کمی از قطر واقعی آنها کمتر است، بنابراین مثلاً برای ایجاد سوراخ مناسب برای یک پرچ نمره ۴ استفاده از مته ۴ (میلیمتر) مناسب خواهد بود.
پرچ کن و روش استفاده از آن :
پرچ کن دستگاهی است که میخ را در داخل سوراخ قطعهکار پرچ میکند. نمونههای رایج این دستگاه دارای پستانکهای تعویضپذیر هستند که باید در هر عمل پرچ به گونهای انتخاب شوند که قطر سوراخ پستانک کمی (و نه خیلی) بیشتر از قطر میخپرچ باشد؛ معمولاً چند پستانک در اندازههای مختلف روی بدنه پرچکن نصب هستند که میتوان آنها را تعویض کرد.
بزرگ بودن پستانک یکی دیگر از عوامل بیرونزدگی میخ و پرچکاری ناموفق است. پیش از آغاز پرچکاری باید پلیسههای حاصل سوراخکاری را زدود و قطعهکارها را با گیره یا ابزارهای دیگر تا حد امکان به هم نزدیک کرد تا اتصال محکمی ایجاد شود، وجود پلیسهها میتواند پرچ را پاره کند. همچنین پرچکن باید به صورت عمود روی قطعهکار قرار گیرد و پستانک باید بر روی قطعهکار چسبیده باشد.